In het antieke Rome was de Suburra een beruchte en gevaarlijke wijk vol tavernes en bordelen. Het was een plaats waar ambitieuze politici en louche criminelen elkaar in het geheim ontmoetten en duistere plannen smeedden. Tweeduizend jaar later lijkt er in Rome nog niet zoveel veranderd te zijn als je de film Suburra, die momenteel in de Belgische zalen loopt, mag geloven. En spijtig genoeg mag je die geloven. De film is dan wel geen historische reconstructie van waargebeurde feiten, hij biedt toch een bijzonder realistische beschrijving van een werkelijk bestaand systeem van belangenvermenging en beïnvloeding tussen politiek en maffia in de Italiaanse hoofdstad. Het feit dat het verhaal concreet gesitueerd wordt tegen de achtergrond van twee reële feiten, met name het ontslag van de toenmalige regering Berlusconi (in november 2011) én de speculaties rond het aftreden van paus Benedictus XVI, verleent de film extra geloofwaardigheid. Bovendien kwam de film in Italië uit op 14 oktober 2015, een week nadat de burgemeester van Rome, Ignazio Marino, ontslag had genomen wegens aantijgingen van corruptie en banden met de maffia. In Rome overtreft de werkelijkheid soms de fictie.
‘Mia madre’, een meesterwerk van Nanni Moretti
ReageerVanaf woensdag 2 december is Mia madre, de nieuwste film van Nanni Moretti te zien in de Belgische bioscopen. Moretti, bij ons vooral bekend van films als La stanza del figlio en Habemus papam, levert met Mia madre een zeer aangrijpende, autobiografische film af. Filmcritici schuwen de grote woorden niet en spreken unaniem van een meesterwerk, mede dankzij de schitterende acteerprestatie van hoofdrolspeelster Margherita Buy, die voor haar rol in deze film ondertussen al enkele keren werd bekroond als beste actrice. Nanni Moretti, die als regisseur de gewoonte heeft om zelf ook te acteren in zijn films, neemt in Mia madre genoegen met een bijrol.
Sorrentino bevestigt met Youth/ La Giovinezza
ReageerDankzij een Oscar voor ‘La Grande Bellezza’, winnaar in de categorie beste buitenlandse films, wist Paolo Sorrentino zijn naam definitief op de kaart te zetten in de filmwereld. Na dit overdonderende succes vergde het natuurlijk een stevige portie zelfvertrouwen om nog een volgende film op het grote publiek los te laten en om hetzelfde niveau te evenaren. Wel, Youth heeft deze test wat ons betreft met glans doorstaan.
'In grazia di Dio'. Fijne film met hoopgevende boodschap: 'We redden het wel. Steen voor steen'
ReageerWat doe je als de onderneming waarvoor je jarenlang het beste van jezelf hebt gegeven door de economische crisis over kop gaat? Deze situatie, een zeer herkenbare realiteit voor veel gezinnen in Zuid-Italië, is het uitgangspunt voor de mooie, intimistische film In grazia di Dio van de Italiaans-Oostenrijke regisseur Eduardo Winspeare. Adele (rol van Celeste Casciaro, echtgenote van de regisseur) runt samen met haar broer Vito een textielbedrijfje in de regio Salento (Puglia). De concurrentie met China weegt zwaar en het bedrijf is genoodzaakt de deuren te sluiten. Genekt door zware schuldenlast moet de familie ook de woning in de stad verkopen.
Le Meraviglie: een wonderlijk familieverhaal
ReageerMomenteel loopt in de betere Belgische bioscopen de film Le Meraviglie (De Wonderen) van de Italiaanse regisseur Alice Rohrwacher. De film kaapte in 2014 op het filmfestival van Cannes de Prijs van het Publiek in de wacht. De 33-jarige Rohrwacher levert met Le Meraviglie een visueel en esthetisch heel verzorgd werkstuk af. De film wil enerzijds een ode zijn aan het eenvoudige maar harde plattelandsleven, maar laat anderzijds ook zien hoe de oude tradities onvermijdelijk ten prooi vallen aan de oprukkende beschaving of wat daarvoor moet doorgaan.
Trakteer jezelf op een topfilm: Il Capitale Umano
ReageerAls La Grande Bellezza al goed genoeg werd bevonden voor een Oscar, dan mag Il Capitale Umano van regisseur Paolo Virzì wat ons betreft meteen aanspraak maken op een Nobelprijs voor Film, mocht zoiets al bestaan. Zelden zon meesterlijk opgebouwde film gezien. Het verhaal is nochtans eenvoudig: een onbekende fietser wordt s nachts van de weg gereden en de dader pleegt vluchtmisdrijf. Vervolgens zien we vanuit drie verschillende invalshoeken wat er de zes maanden voorafgaand aan het ongeval is gebeurd in het leven van twee families. Elk van deze invalshoeken onthult iets meer over de omstandigheden die hebben geleid tot het tragische ongeval. De manier waarop Paolo Virzì de plot van het verhaal laag voor laag uitdiept door eenzelfde gebeuren te bekijken vanuit drie verschillende personages, Dino, Carla en Serena, is van een zelden geziene filmische virtuositeit. De film biedt een briljante, kritische analyse van de hedendaagse Italiaanse samenleving en met name van de kloof tussen een cynische, kapitalistische upperclass en de echte wereld daarbuiten. Het verhaal wordt bovendien vertolkt door een verrassend sterke cast met glansprestaties van Valeria Bruni Tedeschi (Carla), Fabrizio Bentivoglio (Dino) en revelatie Matilde Gioli in de rol van Serena. Als er één film is die je in 2015 moet zien, is het deze wel.
Filmtip: Una via a Palermo
ReageerDat Italiaanse vrouwen koppig kunnen zijn, is algemeen bekend, en weinig films weten dit beter uit te drukken dan Una via a Palermo (Een straat in Palermo). De film werd geregisseerd door de Siciliaanse Emma Dante, die zich aan een experiment waagde door haar eigen roman Via Castellana Bandiera uit te werken tot een filmscenario. Wat ons betreft een heel geslaagd debuut !
