Vandaag, zondag 4 maart, trekken ruim 47 miljoen Italianen naar de stembus. Als ze dat willen tenminste, want stemmen is niet verplicht in Italië. Hun opdracht: 630 nieuwe kamerleden en 315 nieuwe senatoren verkiezen. Inwoners van Lazio en Lombardia kunnen meteen ook stemmen voor nieuwe volksvertegenwoordigers in de regionale parlementen.
Stemmen voor de Kamer kan in Italië vanaf 18 jaar. Om voor de Senaat te stemmen moet je 25 jaar zijn. Er is een ruime keuze: niet minder dan 41 partijen hebben zich aangemeld. Een aantal ervan dienen zich aan de kiezer aan als een coalitie. Zo is er een centrumlinkse coalitie met de Partito Democratico (Matteo Renzi), +Europa (Emma Bonino), Civica Popolare Lorenzin (Beatrice Lorenzin) en Italia Europa Insieme (Giulio Santagata). Zij worden uitgedaagd door een centrumrechtse coalitie bestaande uit Forza Italia (Silvio Berlusconi), Lega Nord (Matteo Salvini), Fratelli d’Italia (Giorgia Meloni) en Noi con l’Italia (Raffaele Fitto).
De populistische partij Movimento Cinque Stelle (M5S), opgericht door de komiek Beppe Grillo en tegenwoordig geleid door Luigi di Maio, komt alleen op. Volgens de laatste opiniepeiling haalt de partij 28,1% van de stemmen. Dat is meer dan de centrumlinkse coalitie met als belangrijkste boegbeeld ex-premier Matteo Renzi (27,4%), maar een stuk minder dan het centrumrechtse front met o.m. Matteo Salvini en Silvio Berlusconi (36,8%).
Een andere veelbesproken partij is Casapound Italia, een openlijk neofascistische partij die dweept met Mussolini. De partij wil een halt toeroepen aan de clandestiene immigratie en speelt daarmee in op een groeiend gevoel van onvrede bij veel Italianen. De voorbije weken waren er in tal van grote Italiaanse steden overigens zware rellen tussen manifesterende leden van Casapound en antifascistische tegenbetogers.
Eén van de meest exotische partijen is zonder twijfel de lijst Free Flights to Italy, een lijst die zich specifiek richt tot de ca. 4 miljoen Italianen die in het buitenland wonen. Hun belangrijkste programmapunt: gratis vluchten naar Italië voor Italiaanse expats.
De voorbije weken konden we ons via de Italiaanse media, maar ook via allerlei politieke campagnes op pleinen en straten, een beeld vormen van hoe het er hier aan toe gaat in verkiezingstijd. Een aantal zaken vielen ons daarbij op, vooral omdat ze in België niet of nauwelijks denkbaar zouden zijn.
Klassieke, gevestigde partijen maken hier vlot coalities of kartels met andere partijen om zo hun kansen op regeringsdeelname te vergroten. Ideologische of andere verschillen worden in verkiezingstijd toegedekt. Het doel is om als coalitie in de regering te raken. ‘Daarna zien we wel hoe we het onderling regelen’ lijkt het motto te zijn.
Heel wat partijen maken reeds vooraf namen bekend wie ze als minister naar voor schuiven voor welke functie. Zo bijvoorbeeld heeft Movimento Cinque Stelle een volledige lijst bekend gemaakt van alle kandidaat-ministers, inclusief de portefeuille die ze zouden toebedeeld krijgen. Silvio Berlusconi, voorzitter van Forza Italia, pakte dan weer uit met de melding dat hij Antonio Tajani, huidig voorzitter van het Europees Parlement, als premier naar voor schuift.
Er zijn nauwelijks rechtstreekse confrontaties tussen kopstukken op de televisie. Wel lange interviews waarin de belangrijkste protagonisten uitgebreid de tijd krijgen om hun standpunten toe te lichten en de tegenstanders in diskrediet te brengen.
Er gaat geen dag voorbij of er komt ergens wel iemand van de kandidaten in opspraak voor fraude, corruptie of een ander misdrijf. Bij de Movimento Cinque Stelle moesten een tiental ontslagnemende kamerleden zich terugtrekken uit de verkiezingsstrijd omdat ze een deel van hun parlementaire loon dat ze hadden moeten terugstorten in een fonds, toch voor zichzelf hadden gehouden. Maar ook in de Partito Democratico van Matteo Renzi kwam een bekend politicus in opspraak nadat er bezwarende beelden waren opgedoken die hem linkten aan een ernstig afvalschandaal.
En tot slot: de katholieke kerk is nooit ver weg. Zo zagen we Matteo Salvini tijdens een massaal bijgewoonde bijeenkomst van aanhangers van Lega Nord in Milaan met een paternoster in de hand zweren op de bijbel (en ook op de grondwet) dat hij een humaan migratiebeleid zou voeren. We zien het Theo Francken nog niet meteen doen.
Samengevat: Italiaanse politiek… het blijft een ongemeen boeiend schouwspel.
***
Ciao! Wij zijn Franka Verhoeyen en Carl Buyck en delen via deze blog onze passie voor Italië en al het moois dat dit bijzondere land te bieden heeft. Wij hebben ervan genoten om deze blogtekst te schrijven en met foto’s te illustreren. Hopelijk heb jij ervan genoten het te lezen. Als je het artikel leuk of interessant vond, dan doe je er ons zeker een plezier mee om het te delen met jouw vrienden of kennissen. Grazie mille!
Reacties