Vanaf woensdag 2 december is Mia madre, de nieuwste film van Nanni Moretti te zien in de Belgische bioscopen. Moretti, bij ons vooral bekend van films als La stanza del figlio en Habemus papam, levert met Mia madre een zeer aangrijpende, autobiografische film af. Filmcritici schuwen de grote woorden niet en spreken unaniem van een meesterwerk, mede dankzij de schitterende acteerprestatie van hoofdrolspeelster Margherita Buy, die voor haar rol in deze film ondertussen al enkele keren werd bekroond als beste actrice. Nanni Moretti, die als regisseur de gewoonte heeft om zelf ook te acteren in zijn films, neemt in Mia madre genoegen met een bijrol.
Sorrentino bevestigt met Youth/ La Giovinezza
ReageerDankzij een Oscar voor ‘La Grande Bellezza’, winnaar in de categorie beste buitenlandse films, wist Paolo Sorrentino zijn naam definitief op de kaart te zetten in de filmwereld. Na dit overdonderende succes vergde het natuurlijk een stevige portie zelfvertrouwen om nog een volgende film op het grote publiek los te laten en om hetzelfde niveau te evenaren. Wel, Youth heeft deze test wat ons betreft met glans doorstaan.
'In grazia di Dio'. Fijne film met hoopgevende boodschap: 'We redden het wel. Steen voor steen'
ReageerWat doe je als de onderneming waarvoor je jarenlang het beste van jezelf hebt gegeven door de economische crisis over kop gaat? Deze situatie, een zeer herkenbare realiteit voor veel gezinnen in Zuid-Italië, is het uitgangspunt voor de mooie, intimistische film In grazia di Dio van de Italiaans-Oostenrijke regisseur Eduardo Winspeare. Adele (rol van Celeste Casciaro, echtgenote van de regisseur) runt samen met haar broer Vito een textielbedrijfje in de regio Salento (Puglia). De concurrentie met China weegt zwaar en het bedrijf is genoodzaakt de deuren te sluiten. Genekt door zware schuldenlast moet de familie ook de woning in de stad verkopen.
Zeldzame aarden. Sandro Veronesi is terug.
ReageerWe nemen even een sprong in de tijd, terug naar 2005. In zijn succesroman Kalme chaos geeft schrijver Sandro Veronesi ons een inkijk in het leven van de gewaardeerde zakenman Pietro Paladini. Na de dood van zijn vrouw besluit hij zijn leven over een andere boeg te gooien. Hij kampeert in zijn wagen voor de school van zijn dochtertje Claudia, in de hoop haar voor eeuwig te kunnen beschermen. Stilaan komen zowel collegas, familieleden als toevallige voorbijgangers hun hart uitstorten in zijn wagen of op het bankje voor de school. Pietro wordt voor velen een kalme haven in de chaotische maalstroom van het dagelijkse leven. De succesvolle verfilming van Kalme chaos prikkelde de nieuwsgierigheid van de schrijver. Opeens besefte ik dat Pietro Paladini nog leefde. Ik begon opnieuw naar zijn stem te luisteren. Ik wilde ontdekken waarom hij in Rome was en besloot de rest van het verhaal te vertellen. En zo ligt, negen jaar na Kalme chaos, nu ook Zeldzame aarden in de boekhandel.
Le Meraviglie: een wonderlijk familieverhaal
ReageerMomenteel loopt in de betere Belgische bioscopen de film Le Meraviglie (De Wonderen) van de Italiaanse regisseur Alice Rohrwacher. De film kaapte in 2014 op het filmfestival van Cannes de Prijs van het Publiek in de wacht. De 33-jarige Rohrwacher levert met Le Meraviglie een visueel en esthetisch heel verzorgd werkstuk af. De film wil enerzijds een ode zijn aan het eenvoudige maar harde plattelandsleven, maar laat anderzijds ook zien hoe de oude tradities onvermijdelijk ten prooi vallen aan de oprukkende beschaving of wat daarvoor moet doorgaan.
Trakteer jezelf op een topfilm: Il Capitale Umano
ReageerAls La Grande Bellezza al goed genoeg werd bevonden voor een Oscar, dan mag Il Capitale Umano van regisseur Paolo Virzì wat ons betreft meteen aanspraak maken op een Nobelprijs voor Film, mocht zoiets al bestaan. Zelden zon meesterlijk opgebouwde film gezien. Het verhaal is nochtans eenvoudig: een onbekende fietser wordt s nachts van de weg gereden en de dader pleegt vluchtmisdrijf. Vervolgens zien we vanuit drie verschillende invalshoeken wat er de zes maanden voorafgaand aan het ongeval is gebeurd in het leven van twee families. Elk van deze invalshoeken onthult iets meer over de omstandigheden die hebben geleid tot het tragische ongeval. De manier waarop Paolo Virzì de plot van het verhaal laag voor laag uitdiept door eenzelfde gebeuren te bekijken vanuit drie verschillende personages, Dino, Carla en Serena, is van een zelden geziene filmische virtuositeit. De film biedt een briljante, kritische analyse van de hedendaagse Italiaanse samenleving en met name van de kloof tussen een cynische, kapitalistische upperclass en de echte wereld daarbuiten. Het verhaal wordt bovendien vertolkt door een verrassend sterke cast met glansprestaties van Valeria Bruni Tedeschi (Carla), Fabrizio Bentivoglio (Dino) en revelatie Matilde Gioli in de rol van Serena. Als er één film is die je in 2015 moet zien, is het deze wel.
Het zwart en het zilver. Paolo Giordano levert een nieuw meesterwerk af.
ReageerBeklijvend. Dat woord vat wellicht nog het best het nieuwste boek van Paolo Giordano samen. Met Het zwart en het zilver bevestigt de bekroonde auteur van De eenzaamheid van de priemgetallen en Het menselijk lichaam zijn talent. Meer nog, hij overtreft zichzelf. Met chirurgische precisie en trefzekerheid beschrijft Giordano in het boek de vreemde en intrigerende relatie van een doorsnee jong en Italiaans gezin tot hun oudere huishoudster, Signora A.
Giordano vertrekt vanuit een zeker in Italië – zeer herkenbare en bijna stereotiepe situatie. Er is aan de ene kant een jong en onzeker koppel, Nora en haar man, de verteller van het verhaal. Samen met hun enig (en overbeschermd) kind Emanuele wonen ze in een appartement in de stad. Tegen de achtergrond van een onzekere economische situatie zoekt het jonge paar moeizaam een evenwicht tussen werk en gezin. Aan de andere kant is er de even stereotiepe huishoudster, een oudere, ietwat stuurse weduwe, efficiënt en ervaren, zich vastklampend aan tradities en aan het geloof dat vroeger alles beter was
Een (h)eerlijke kijk op la bella Italia
ReageerIne Roox, journaliste bij De Standaard en Italië-lover, stelde – terecht – vast dat de Italië-kennis van de gemiddelde buitenlander vaak niet verder reikt dan het wijdverspreide cliché van het dolce far niente. Italië is voor velen het land van de zon, de zee, het strand, de heerlijke keuken en de knappe mannen, maar… er zijn ook minder fraaie kantjes aan il bel paese. In vijftien verhalen over uiteenlopende onderwerpen illustreert ze in Italie. De schaduwkant van een zonovergoten land hoe in Italië toch niet alles rozengeur en maneschijn is. Haar boek is, zo vertelt ze, geen liefdesverklaring aan Italië, maar moet eerder gezien worden als een goedbedoelde oproep, of beter nog: een boze liefdesbrief aan het prachtige land.
Filmtip: Una via a Palermo
ReageerDat Italiaanse vrouwen koppig kunnen zijn, is algemeen bekend, en weinig films weten dit beter uit te drukken dan Una via a Palermo (Een straat in Palermo). De film werd geregisseerd door de Siciliaanse Emma Dante, die zich aan een experiment waagde door haar eigen roman Via Castellana Bandiera uit te werken tot een filmscenario. Wat ons betreft een heel geslaagd debuut !
