Een (h)eerlijke kijk op ‘la bella Italia’

14/09/2014 Reageer

Ine Roox, journaliste bij De Standaard en Italië-lover, stelde – terecht – vast dat de Italië-kennis van de gemiddelde buitenlander vaak niet verder reikt dan het wijdverspreide cliché van het ‘dolce far niente’. Italië is voor velen het land van de zon, de zee, het strand, de heerlijke keuken en de knappe mannen, maar… er zijn ook minder fraaie kantjes aan ‘il bel paese’. In vijftien verhalen over uiteenlopende onderwerpen illustreert ze in Italie. De schaduwkant van een zonovergoten land’ hoe in Italië toch niet alles rozengeur en maneschijn is. Haar boek is, zo vertelt ze, geen liefdesverklaring aan Italië, maar moet eerder gezien worden als een goedbedoelde oproep, of beter nog: een boze liefdesbrief aan het prachtige land.

  De schrijfster behandelt in haar boek een ruime waaier aan thema’s die de hedendaagse Italiaanse samenleving inderdaad kenmerken en vaak ook verdelen. Veel aandacht gaat naar de maffia uiteraard en hoe deze nog altijd haar invloed laat gelden. Maar ook de macht van de kerk, de verkleutering van de politiek, de ‘Disneyficatie’ van het culturele patrimonium, de groeiende vreemdelingenhaat, de uitstroom van gediplomeerde jongeren die noodgedwongen in het buitenland op zoek gaan naar een zinvolle job, … komen aan bod. 

Ine Roox laat in haar boek enkele bevoorrechte getuigen aan het woord, zoals succesauteur Andrea Camilleri, slowfood-goeroe Carlo Petrini, maar ook Ignazio Cutrò, een man die samen met zijn gezin moedig het hoofd biedt aan de maffia. Deze gesprekken en getuigenissen geven de analyse extra diepgang en authenticiteit en dat komt het boek zeker ten goede. Want, toegegeven, in andere hoofdstukken hadden we het soms moeilijk om de draad van het verhaal te blijven volgen. Ine Roox overstelpt ons immers met anekdotes en weetjes, springt van het ene tijdperk naar het andere en vuurt onophoudelijk namen van de meest diverse figuren uit de Italiaanse politieke en culturele geschiedenis op ons af. Dit alles mag dan wel duidelijk maken dat Roox weet waarover ze schrijft, als lezer wordt het bij momenten moeilijk om door de vele bomen het bos te blijven zien, en dat is toch een beetje jammer. Zoals vaak geldt immers ook hier: less is more. Dit gezegd zijnde, het boek is wel degelijk een waardevolle en welkome aanvulling op de klassieke kijk op Italië zoals die ons door vele magazines en vakantieprogramma’s al te vaak opgelepeld wordt. We kijken uit naar een volgende publicatie want we hebben het vermoeden dat Ine Roox nog lang niet uitgeschreven is over dit boeiende onderwerp.

Ine Roox, Italië. De Schaduwkant van een zonovergoten land. Uitgegeven bij De Bezige Bij

 

 

 

Reacties

Geef een reactie