In augustus 2018 ging Elien Loobuyck samen met een vriendin een nieuwe uitdaging aan: een achtdaagse trektocht in de heuvels van Umbrië, langs het traject van de Via di Francesco, de oude pelgrimsweg naar Assisi. In drie afleveringen brengt Elien als gastblogger hier het verslag van een onvergetelijke ervaring. Vandaag deel 3: Poreta naar Assisi.
“Hier in het klooster is het zo goed”
Op 6 augustus komen we, na een avontuurlijke, zonrijke wandeling tussen olijfbomen, rond 16u aan in Trevi, ‘de koningin van de olijven’. We zijn onmiddellijk verliefd op de kleine, smalle straatjes, de dorpsbogen, en de mooie vergezichten aan de dorpsranden. Het is zonder twijfel het mooiste, gezelligste dorpje dat we tot nu toe zijn tegengekomen.
Heel veel overnachtingsmogelijkheden zijn er evenwel niet. We besluiten om een slaapplaats te zoeken in één van de twee plaatselijke kloosters. In het Monastero di Santa Chiara, een klooster dat een beetje buiten onze route ligt, is er veel drukte en bedrijvigheid. “Er is hier geen plaats,” zegt een man ons kort wanneer hij ons ziet aankomen. We dringen even aan… “Neen, er zullen hier deze nacht veel families overnachten, we hebben echt geen plaats over.” Ontgoocheld druipen we af. We klimmen 200m verder naar het tweede klooster, het Monastero di Santa Lucia, waar Benedictijnse zusters hun intrek hebben genomen. Benedictus? Benedictijnen? Zijn die niet heel streng? Zullen we ons daar wel welkom voelen?
We bellen aan en staan oog in oog met Suor’Angela. De in het zwart geklede bejaarde zuster kijkt ons vanonder haar donkere sluier met een lieve blik en een zachte glimlach aan. “Sono due ragazze, het zijn twee jonge meisjes,” hoor ik haar zeggen tegen de poetsvrouw. “Kunnen we hier in het klooster overnachten?,” vraag ik. Ze overlegt even met de vrouw. “Er komt hier vanavond een groep van 30 jongeren overnachten”, legt zuster Angela uit, “maar kamer 11 en 14 zijn nog vrij”. We krijgen kamer 14 toegewezen. We zijn blij en dankbaar dat we een slaapplek hebben gevonden. De poetsvrouw gaat weg maar de zuster blijft nog even bij ons. “Jullie zijn moedig om deze tocht te doen”, vindt ze. Dan vertelt ze over haar kloosterleven. “Ik begrijp niet dat er nog zo weinig roepingen zijn”, roept ze verontwaardigd uit. “Het is hier zooo goed, ik ben hier heel gelukkig!” Het is de tweede persoon op onze tocht die ons spontaan meedeelt hoe gelukkig ze wel niet is. We zijn geneigd haar te geloven; het geluk straalt van haar gezicht af. “Hoe ben je hier in het klooster terechtgekomen?”, vraag ik. “Ik ben tot de lagere school naar school geweest. Daarna werd ik naar de zusters gestuurd om daar een beroep te leren. Ik dacht er toen niet aan om zuster te worden, maar op het einde van mijn opleiding liet Jezus me weten dat Hij wilde dat ik daar bleef.” We glimlachen even. “Ik ben er ondertussen al 63 jaar!”, zegt ze trots. “Hoe kijkt u op die jaren terug?”, wil ik weten. “Er waren ‘mooie en lelijke’ jaren, maar Jezus was er altijd.” We vinden haar een heel schattige zuster en voelen ons meer dan welkom. Misschien moeten we onze mening over de strenge, starre Benedictijnen toch even herzien. Ik bedank de zuster voor haar gastvrijheid. “Benedictus zei dat we elke gast moeten ontvangen als Jezus zelf”, antwoordt ze met een glimlach. Ik bedenk dat ik Benedictus en de Benedictijnen toch echt leuk begin te vinden.
“De paus vroeg om te vechten voor onze rechten”
In Assisi brengen we een bezoek aan het mooie, eenvoudige kerkje van San Damiano, de plaats waar de H. Franciscus zijn roeping heeft gekregen en waar de H. Clara met haar gemeenschap heeft gewoond.
Na de rondgang ga ik de honderden trappen op die me terug naar het centrum van de stad zullen brengen. Onderweg ontmoet ik Luc, een casual geklede zwarte man met grijs kroeshaar en een bril. Hij houdt een fototoestel vast en zit neer, omringd door een paar zelfgemaakte afbeeldingen van Assisi en omstreken. Te midden van de afbeeldingen pronkt een foto van hemzelf met de paus. Luc ziet dat ik naar de foto’s kijk en vraagt of hij een foto mag nemen van mij bij het mooie uitzicht, in ruil voor een kleine bijdrage. Ik aarzel even (Wie is hij? Wat zal hij met die foto doen?), maar laat hem toch de foto nemen. Hij laat me ook één van zijn zelfgemaakte prenten uitkiezen en geeft me de afbeelding mee waar hij op staat met de paus. “Je hebt de paus ontmoet?”, vraag ik geïnteresseerd. “Ja”, antwoordt hij niet zonder trots, “een paar maand geleden mocht ik samen met andere daklozen Franciscus ontmoeten.” “Heeft hij je iets gezegd?”, vraag ik. “Ja”, antwoordt Luc, “Hij vroeg me om te blijven vechten voor onze rechten…” Ik vraag hem wie hij is en hoe hij in Italië is terechtgekomen. “Ik kom uit Nigeria en ben 61 jaar”, vertelt hij. “Ik ben als jongere naar Italië gekomen om hier filosofie te studeren maar heb mijn studies niet kunnen afwerken.” “Jouw familie is hier ook?”, informeer ik. “Neen”, knikt hij verdrietig. “Ik had wel een vriendin, Donna, maar ze heeft mij bedrogen met een ander en is met mijn dochter naar Canada vertrokken. Mijn dochter hoor ik nauwelijks. Ik heb ondertussen nog geïnteresseerde vrouwen ontmoet maar nooit wil ik nog een vrouw hebben. Sinds het vertrek van Donna heb ik heel vaak op straat geslapen.” “Zijn er dan geen voorzieningen of kloosters die je onderdak kunnen geven?”, wil ik weten. “Niet altijd. Soms ben ik binnengedrongen in lege kloosterkamers om daar even te slapen, maar ze stuurden me meestal weg.” “Waarom dan?”, vraag ik. “Ze vinden dat ik slim genoeg ben om te studeren of te werken. Ik studeerde ondertussen fotografie en probeer hier iets te verdienen.” “Kan je hier van leven?”, wil ik weten. “In de zomer wel, maar in de winter niet. Dan komen hier te weinig toeristen. Ik heb nu wel onderdak dankzij een Amerikaan die ik hier tegenkwam, net zoals ik jou nu ontmoet. Hij gaf me 500 euro. Jullie zijn mijn vrienden, de mensen die ik hier op deze weg ontmoet, de mensen die stoppen om even met me te praten.” Ik ben blij voor hem dat hij een woning gevonden heeft, maar voel hoe hij dichter bij me komt. Hij stopt met praten en wrijft even over mijn wang en rug. “White baby”, fluistert hij me toe. Ik ben verontwaardigd en ontgoocheld. Ook op het gezicht van mijn tochtgenote, die ons ondertussen vervoegd heeft, lees ik verbolgenheid. Zei hij daarnet niet dat hij geen interesse meer had in vrouwen? Ben ik naïef geweest? Hij nodigt ons uit om samen iets te gaan eten in zijn huisje. We slaan zijn aanbod af en nemen snel afscheid, ontgoocheld in zijn intenties maar met het besef dat werk, geld en een slaapplek zeker niet voor iedereen een evidentie zijn…
TIPS
Wil je ook graag met je rugzak door Italië trekken? Dan zijn september-oktober en april-mei-juni de beste maanden. Wil je toch graag in de zomer trekken?
Dan hebben wij enkele tips voor jou:
De temperaturen schommelen in de zomer vaak tussen de 30 en 40 graden. Vorig jaar is iemand die onze wandeling deed overleden door uitdroging, dus opletten geblazen!
- Vertrek vroeg (rond 6u-7u), zodat je voor de middag aankomt, of tegen dan al een groot deel van de tocht hebt afgelegd.
- Maak aan elk fonteintje op je weg je hoofd even nat en vul je drinkflessen bij.
- Bind onder je pet of hoed een natte sjaal rond het hoofd.
- Smeer om de 2 à 4 uur opnieuw in met zonnecrème. Wij kozen voor zonnecrème die ook beschermt tegen insectenbeten.
- Neem steeds 1.5l à 2l water mee.
- Probeer het gewicht van je trekrugzak te beperken en zeker onder de 10 kilo te houden (zonder water).
Alles over de route vind je hier terug: http://www.viadifrancesco.it/. Wij volgden de Via del Sud van Rieti naar Assisi. Je kan heel eenvoudig de blauw-gele streepjes volgen die op de muren en paaltjes onderweg geschilderd staan. Maar het is toch ook aangeraden om de route te downloaden op je gsm: http://www.viadifrancesco.it/scarica-mappa-e-tracce-gpx. Zeker bij de eerste routes, waar de indicaties niet altijd heel duidelijk waren, heeft de GPX ons vaak uit de nood gered!
De routes zijn onderverdeeld in drie categorieën: gemakkelijk – gemiddeld – zwaar. De gemiddelde routes zijn ook voor niet-ervaren wandelaars vrij doenbaar maar op de zware etappes bereid je je misschien best toch wat voor. Ze bestonden uit steile hellingen en een stijging van honderden meters tot 1km. Je kan op de website grafieken zien van de hellingen, dus probeer op voorhand goed in te schatten of de tocht voor jou wel of niet haalbaar is. Voor sommige zware etappes is een makkelijk alternatief voor handen.
***
Ciao tutti! Ik ben Elien, 29 jaar, leerkracht godsdienst – Frans. Ik hou van lezen, schrijven, bewegen (zo af en toe is goed, zegt men), zingen en ontdekken. Als je me op deze blog terugvindt, hou ik natuurlijk ook van … Italië! Na mijn eindejaarsreis (naar Rome, Venetië, Firenze, Pompeï, Napels en Orvieto), wist ik het zeker: Italië heeft een prachtige taal, een adembenemende natuur, een ongelofelijke geschiedenis en een indrukwekkende cultuur. Ik besliste om Italiaanse Taal- en Letterkunde te gaan studeren, studies die ik met heel veel plezier en interesse heb doorlopen. Ik neem jullie graag mee op sleeptocht doorheen Italiaanse vergezichten en ontmoetingen. Venite?
Reacties