In de Belgische zalen loopt momenteel de film ‘A Ciambra’, de Italiaanse inzending voor de beste buitenlandse film bij de recente Oscars. De film speelt zich af in Calabrië, één van de meest verpauperde regio’s van Italië, waar het voor velen vechten is om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen.

We volgen het verhaal van Pio Amato, een 14-jarige zigeunerjongen. Wanneer zijn vader en broer gearresteerd worden voor diefstallen, ziet de jongen het als zijn taak om zijn vier generaties tellende familie van inkomen te voorzien. Hij treedt noodgedwongen in de voetsporen van zijn vader, broer en andere familieleden die ondertussen achter tralies zitten. Met inbraken, autodiefstallen en andere illegale praktijken zorgt de jonge Pio voor het nodige brood op de plank. Zijn moeder ziet met lede ogen aan hoe de jonge knaap het slechte pad opgaat, maar beseft dat ze het geld nodig hebben en dus berust ze.

Het gaat er ruw en meedogenloos aan toe in de zigeunergemeenschap Ciambra, maar Pio is een overlever. Hij trekt op met de oudere Ayiva, een immigrant uit Burkina Faso, die samen met vele andere Afrikaanse lotgenoten eveneens probeert het hoofd boven water te houden in deze uitzichtloze jungle. Hoe verschillend hun achtergrond en hun ambitie ook is, de twee vinden elkaar omdat ze beiden tot een gemeenschap behoren die door de buitenwereld met de nek wordt aangekeken.

Als kijker krijg je onvermijdelijk sympathie voor Pio. Achter de grofgebekte kruimeldief gaat immers een jongen schuil die heel graag gewoon kind wil blijven. De zelfzekere Pio is onzeker in het gezelschap van meisjes, durft geen lift te nemen en is bang van treinen omdat ze te hard rijden. Maar dat belet hem wel niet om een politiewagen te stelen en er hard mee weg te rijden.

De Italiaans-Amerikaanse regisseur Jonas Carpignano houdt met zijn film het midden tussen fictie en documentaire. Zijn aanpak doet denken aan films als Rosetta en L’Enfant van de Belgische broers Dardenne, met levensechte personages in een moeilijke situatie van economische en sociale ongelijkheid. Veel gesproken wordt er niet in de film. De dialogen doen er nauwelijks toe. Regisseur Carpignano laat vooral de beelden spreken en versterkt de sfeer met muziek.

Het feit dat de rol van de 14-jarige Pio wordt gespeeld door een jongen zonder enige acteerervaring die door Carpignano zomaar van straat werd geplukt, verleent extra diepgang en geloofwaardigheid aan het verhaal. Overigens zijn ook de familieleden van Pio in de film zijn echte familieleden. In de aftiteling passeert vrijwel de hele familie Amato de revue in de rol van zichzelf.

A Ciambra mag dan wel de lijst met laureaten voor de Oscars niet hebben gehaald, de film werd wel bekroond op het filmfestival van Cannes en is maar liefst zeven keer genomineerd voor een David di Donatello, de Italiaanse filmprijzen die binnenkort zullen worden uitgereikt. Samengevat: A Ciambra is geen klassieke, ontspannende film, maar wel een boeiende prent die een unieke inkijk biedt in het ‘leven zoals het is’ in het hedendaagse Zuid-Italië.

Bekijk hier de trailer

***

Ciao! Wij zijn Franka Verhoeyen en Carl Buyck en delen via deze blog onze passie voor Italië en al het moois dat dit bijzondere land te bieden heeft. Wij hebben ervan genoten om deze blogtekst te schrijven en met foto’s te illustreren. Hopelijk heb jij ervan genoten het te lezen. Als je het artikel leuk of interessant vond, dan doe je er ons zeker een plezier mee om het te delen met jouw vrienden of kennissen. Grazie mille!