Dankzij een Oscar voor ‘La Grande Bellezza’, winnaar in de categorie ‘beste buitenlandse film’, wist Paolo Sorrentino zijn naam definitief op de kaart te zetten in de filmwereld. Na dit overdonderende succes vergde het natuurlijk een stevige portie zelfvertrouwen om nog een volgende film op het grote publiek los te laten en om hetzelfde niveau te evenaren. Wel, ‘Youth’ heeft deze test wat ons betreft met glans doorstaan.
In Sorrentino’s tweede Engelstalige film, gebaseerd op het door hem geschreven boek ‘La Giovinezza’, kruipen we in het hoofd van boezemvrienden Fred Ballinger en Mick Boyle, meesterlijk vertolkt door Michael Caine en Harvey Keitel. Beide mannen naderen stilaan de tachtig en brengen een vakantie door in een luxehotel in de Zwitserse Alpen. Regisseur Mick werkt gedreven verder aan wat zijn laatste film zal worden. Hij gaat voor niets minder dan een kaskraker en wil indruk maken, volle zalen trekken en mensen ontroeren, net zoals vroeger. Aandoenlijk hoe hij niet wil toegeven aan het idee dat hij over zijn carrièrehoogtepunt heen is en hardnekkig blijft streven naar aan het niveau van zijn succesvolle jaren. Een strijd met zijn jongere ik, waarbij hij meermaals met zijn hoofd tegen de muur loopt.
Fred, een veelbesproken en beroemd componist op rust, staat iets bezadigder in het leven. De tijd die hem nog rest, is te kort om dingen te doen waar hij niet voor de volle 100% achter staat, oordeelt hij. Hij worstelt op zijn beurt met het verzoek van Queen Elizabeth om zijn muzikale magie nog een laatste keer te laten werken in een verjaardagsconcert voor het Britse koningshuis. Hoewel Fred in de herfst van zijn leven is, is hij het hard to get spelen nog lang niet verleerd en stuurt hij de koppige gezant van de Queen steevast met een negatief antwoord naar huis.
De twee vrienden vinden elkaar in het filosoferen over het leven, in het mijmerend terugdenken aan hun onbezonnen jeugdjaren. Dankbaar, dat wel, maar ook een tikkeltje ontredderd. Welke sporen hebben ze nagelaten in dit leven? Hoe zullen ze herinnerd worden als ze zich zelfs hun eigen ouders niet meer voor de geest kunnen halen? Ze gaan filosofische levensvragen niet uit de weg, maar benaderen die steeds met de nodige dosis relativering. En humor, dat ook.
De kracht van ‘Youth’ ligt vooral in het subtiele. Geen pompeuze scènes, geen groteske dialogen en geen angst om af en toe een lange stilte te laten vallen, want die klinkt ten slotte nog het luidst. Meer dan uitgestrekte alpenweides, luxueuze hotelgangen en onaangeroerde zwembaden heeft Paolo Sorrentino niet nodig om de essentie van Freds en Micks leven te vatten. Elk beeld is als een schilderij waar je urenlang naar zou kunnen kijken, met oog voor het kleinste detail. Ook over de muziek overigens niets dan lof. Sorrentino staat stil bij het vergankelijke, bij het vergeten en het vergeten worden, en elk aspect van de film draagt daartoe bij. Het thema is niet licht te verteren, maar enkele subtiele running gags slagen erin om toch af en toe schatergelach te laten weerklinken in de zaal.
Waar bij ‘La Grande Bellezza’ enige voorkennis over de Italiaanse geschiedenis onmisbaar was om het verhaal ten volle te begrijpen, is zijn recentste film erg toegankelijk voor iedereen. Sorrentino trok weg van de Italiaanse context en creëerde een vertederend verhaal met een melancholische, tragische ondertoon. Met ‘Youth’, een lust voor het oog, het oor en de geest, bewijst de Italiaanse regisseur en schrijver dat hij stilaan één van de groten wordt. “It’s going. I don’t know where, but it’s going”, besluit Fred.
Hierbij alvast de trailer: https://www.youtube.com/watch?v=gZTp4nRrRaU