Hoog boven het rustige Roccascalegna priemt een massieve vierkante toren de hemel in. De toren maakt deel uit van een kasteel dat als een arendsnest op de rots werd gebouwd en dreigend boven het charmante dorpje hangt.
Laat je wagen achter op één van de kleine parkings aan de rand van het dorp en wandel in de richting van het kasteel. Het dorpje maakt een nette en verzorgde indruk. Aan de deurknoppen hangen felgekleurde rode harten met een bijzondere vorm, typisch voor de regio Abruzzo. Hun schuin oplopende punt is bedoeld om het kwaad af te weren.
Op weg naar het kasteel zal je links en rechts op de wanden van de huizen kleurrijke schilderijtjes zien met bloemen, dieren en andere taferelen. Ze geven het dorp een frisse en lieflijke indruk.
Niet lieflijk, maar luguber is het grimmige rotskasteel dat zich onheilspellend tegen de hemel aftekent. Bordjes met de vermelding ‘Castello’ brengen je tot aan de voet van de steile, rotsachtige trap die toegang geeft tot het kasteel. Nadat je een toegangsticket hebt gekocht nabij het kerkje aan de voet van het kasteel, kan je aan de beklimming beginnen. Het wordt algauw duidelijk dat deze weg eerder voor ezels en paarden werd ontworpen dan voor mensen.
Boven bij de poort word je vriendelijk begroet door een medewerker die je tekst en uitleg geeft bij de geschiedenis van het kasteel en bij het parcours dat je kan volgen langs alle bezienswaardigheden van de site.
Het kasteel werd in de 9de eeuw gebouwd door Longobardische monniken die hier een goed verdedigbaar onderkomen zochten van waaruit ze de omliggende regio konden controleren op naderende vijanden. In latere eeuwen kwam het in handen van feodale baronnen die het gebruikten als gevangenis en militair bouwwerk. Van hieruit bestuurden ze hun landgoederen in de omgeving en inden ze de belastingen die ze oplegden aan de lokale boerenbevolking. Eén van die baronnen had een bijzonder kwalijke reputatie. Zijn naam was Corvo de Corvis (Raaf van de Raven), een naam die hij te danken had aan de pikzwarte raaf die hem gezelschap hield en bezoekers opwachtte bij de ingang van het kasteel. De legende wil dat de baron de dorpelingen verplichtte te knielen voor zijn raaf wanneer ze het kasteel betraden. Wie dat niet deed werd gevangen gezet of zelfs gedood.
Ook zou de baron, die leefde in de eerste helft van de 17de eeuw, de middeleeuwse praktijk van het ‘ius primae noctis’ hebben toegepast, wat hem het recht gaf om elke nieuwe bruid op de dag van haar huwelijk als eerste in zijn bed te verwelkomen. Haar kersverse echtgenoot kwam pas de dag nadien aan de beurt. Nog steeds volgens de legende zou de baron op zo’n nacht vermoord zijn door de echtgenoot van een jonge bruid. De man zou zich als vrouw hebben verkleed en de baron in de slaapkamer van het kasteel met een mes hebben gedood. De stervende baron zou een afdruk van zijn bebloede hand hebben nagelaten op een kasteelmuur. Oude dorpelingen beweren dat er inderdaad al vele eeuwen een bebloede hand was te zien op een muur, maar omdat deze in 1940 is ingestort kan dat niet meer bewezen worden.
Onze gids drukt ons op het hart dat deze lugubere legendes hun oorsprong vinden in de dreigende omgeving van het kasteel en daarom naar het het rijk der fabeltjes moeten verwezen worden. Het neemt niet weg dat de dorpelingen graag het verhaal over de sinistere baron levendig houden, onder meer via een enorme muurschildering die je tegenkomt langs één van de toegangswegen tot het dorp.
We beginnen ons bezoek in de grote ronde toren waar ooit de kerkers waren gevestigd. Door het glas in de vloer zien we de onderliggende cellen waar de gevangenen werden ondergebracht. Ze werden van hieruit continu bewaakt door soldaten. In deze ruimte bevindt zich ook een uniek wapen: het oudste bekende voorbeeld van een vlammenwerper. Deze kon een straal van kleverig brandend pek tot 50 meter ver afschieten.
Via een gebouw waar zich opslagruimtes, een keuken en een eetzaal bevonden, bereiken we een tweede, ronde toren, de Torre Angioina. Deze toren was, net als de eerste toren, oorspronkelijk rechthoekig van vorm. Met de opkomst van vuurwapens werden de rechthoekige torens omgebouwd tot ronde torens omdat deze minder kwetsbaar waren voor kanonskogels die afschampten op de afgeronde muren.
Naast de toren staat de kapel waar nu enkele replicas’s van middeleeuwse marteltuigen worden tentoongesteld, geheel in de sfeer van het kasteel.
We vervolgen onze weg zigzaggend via een pad dat leidt naar een panoramisch terras naast de massieve vierkante toren op het hoogste punt van de rots. Het zicht op het dorp aan de voet van de rots is adembenemend.
De toren die vandaag het kasteel bekroont is een moderne reconstructie van de oorspronkelijke toren die overigens nog aanzienlijk groter was. Deze toren stortte echter in na een zware aardbeving en werd later op kleinere schaal heropgebouwd om de stabiliteit van de rots niet in gevaar te brengen.
We verlaten de toren en volgen het pad dat langs de kasteelmuur naar beneden loopt tot aan een kleinere, ronde wachttoren aan de andere kant van het langgerekte kasteel. Vanop deze toren kijk je neer op de andere kant van het dorp en op het kleine kerkje aan de voet van de trap die naar het kasteel leidt. Het wordt nog maar eens duidelijk dat dit majestueuze bouwwerk echt een oninneembare vesting moet zijn geweest.
Keer op je stappen terug naar het dorp en ga – mocht je het nog niet hebben gezien – ook nog eens op zoek naar het kleine monument dat herinnert aan de mijnramp van Marcinelle (nabij Charleroi in België). Die mijnramp vond plaats in het jaar 1956 en kostte het leven aan heel wat Italiaanse mijnwerkers die naar België waren geëmigreerd om er werk te vinden. Een groot aantal van de Italiaanse slachtoffers kwam uit de regio Abruzzo, onder meer zes personen uit Roccascalegna.
Ciao! Wij zijn Carl Buyck en Franka Verhoeyen, initiatiefnemers van Cosiddetto. Via deze blog delen wij onze passie voor Italië en al het moois dat dit bijzondere land te bieden heeft. Als je dit artikel leuk of interessant vindt, deel het dan gerust met jouw vrienden of kennissen. Je doet er ons een groot plezier mee. Grazie mille!
Reacties