Ontmoetingen in Umbrië – Op stap langs de Via di Francesco (1/3)

Umbrië - Via di Francesco

In augustus 2018 ging Elien Loobuyck samen met een vriendin een nieuwe uitdaging aan: een achtdaagse trektocht in de heuvels van Umbrië, langs het traject van de Via di Francesco, de oude pelgrimsweg naar Assisi. In drie afleveringen brengt Elien als gastblogger hier het verslag van een onvergetelijke ervaring. Vandaag deel 1: van Rieti naar Spoleto. 

Via di Francesco - Umbrië

Ons avontuur begon in het betoverende Rieti en eindigde een goede week later in het geelgroene, rustgevende Assisi. Het werd een ervaring van eenvoud, rust en verwondering om de prachtige, gevarieerde landschappen (bergen, heuvels, meren, rivieren, bossen) maar ook één van vermoeidheid, pijnlijke blaren, jeukende beten, en kreunen onder de (te) hoge temperaturen. We kozen er bewust voor om onze slaapplaatsen niet op voorhand vast te leggen, zo stonden we ook voor de uitdaging om elke dag op zoek te gaan naar voldoende eten, drinken en een slaapplek. De Via di Francesco bleek een weinig bewandelde route te zijn, maar toch kwamen mensen van over de hele wereld op ons pad. Sommigen deden de tocht vanuit gelovige overwegingen, anderen omdat ze zin hadden in een mooie wandelvakantie. Ondanks de variëteit aan belevenissen zijn het toch de (vaak onverwachte) ontmoetingen en de Italiaanse gastvrijheid die de tocht zo bijzonder maakten. We keken met veel aandacht naar het ‘andere gezicht’ voor ons: wie is hij/zij? Wat kunnen we van hem/haar leren?

(Om privacy-redenen plaatsen we geen foto’s van de personen en zijn de namen veranderd.)

Via di Francesco - Umbrië
Tussenstop in Poggio Bustone
Via di Francesco - Umbrië
Aan het meer van Piediluco
Umbrië - Via di Francesco
Op weg naar Ceselli
Ons verblijf in Ceselli

“Hier zijn geen slechte mensen”

In Ceselli, een piepklein dorpje, ontvangen drie 50-jarige vriendinnen ons met – hoe kan het ook anders?! – pizza en heerlijke streekgebonden farro.

Via di Francesco - Umbrië

We brengen de nacht door in veldbedjes in een kale zaal naast een sportcentrum. Omdat we erg vermoeid zijn, besluiten we de volgende dag om even rust te nemen in Spoleto, een aantrekkelijke stad waar meer te beleven valt dan in Ceselli. Eenmaal aan de bushalte, op 100m van het sportcentrum, staren we naar het verouderde uurrooster. We hebben – uit ervaring – twijfels bij de stiptheid van het Italiaanse openbaar vervoer. Een bejaarde man kijkt ons vanuit zijn deuropening aan. Ik ga naar hem toe: “Weet u of er hier zeker een bus zal komen?” Hij komt meekijken naar het uurrooster. “Mmm, het rooster is wel erg verouderd. Ik weet het niet, ik zie hier niet veel bussen…” Nog terwijl hij spreekt, komt een auto voorbij die halt houdt naast hem. De oude man doet teken: “Kom maar, ga maar mee met hem! … Het is een carabiniere!”

Zo ontmoeten we Luigi, een middelgrote gebruinde man van middelbare leeftijd, met donkere, vriendelijke ogen. Enigszins geïntimideerd (het is een carabiniere!) stappen we bij de man in de auto en nemen, samen met onze volumineuze trekrugzakken, alle zitplaatsen in. “U rijdt naar Spoleto?”, vraag ik. “Ja”, antwoordt hij, “ik werk daar, als politieman”. Meerijden met een carabiniere, we vinden het wel heel bijzonder. Ik vraag hem hoe het is om in Spoleto te werken. “Het is er heel rustig”, zegt hij, “er zijn daar immers geen slechte mensen.” Een stad zonder slechte mensen? “Zijn er daar echt nooit problemen?”, vraag ik. “Zijn er in Spoleto zelfs geen drugs of zo?” Hij kijkt me glimlachend aan. “Een klein beetje drugs misschien”, antwoordt hij, “maar weinig…” “Maar waaruit bestaat uw werk dan?”, reageer ik geboeid. “Moet u enkel verkeer regelen?” “Verkeer regelen maar ook toezicht houden bij feesten en festivals… Gisteren was ik nog op een festival”, vertelt hij enthousiast. Hij lijkt het graag te hebben, een rustige job. Ik vraag hem wat het meest bijzondere is dat hij als politieman heeft meegemaakt. “Echte heldendaden heb ik nooit verricht.” Hij aarzelt. “Ik heb wel eens iemand gered die van een brug wilde springen. Het was geen heldendaad maar bijzonder was het wel.” Luigi zet ons af aan het station in Spoleto, het ‘heel brave’ stadje waar hij aan zijn rustige werkdag zal beginnen. Blij en dankbaar dat we onverwachts heel snel in Spoleto zijn geraakt, begeven we ons doorheen de klein steegjes de mooie, gezellige stad in.

Via di Francesco - Umbrië

 

***

Foto_Elien_blog

Ciao tutti! Ik ben Elien, 29 jaar, leerkracht godsdienst – Frans. Ik hou van lezen, schrijven, bewegen (zo af en toe is goed, zegt men), zingen en ontdekken. Als je me op deze blog terugvindt, hou ik natuurlijk ook van … Italië! Na mijn eindejaarsreis (naar Rome, Venetië, Firenze, Pompeï, Napels en Orvieto), wist ik het zeker: Italië heeft een prachtige taal, een adembenemende natuur, een ongelofelijke geschiedenis en een indrukwekkende cultuur. Ik besliste om Italiaanse Taal- en Letterkunde te gaan studeren, studies die ik met heel veel plezier en interesse heb doorlopen. Ik neem jullie graag mee op sleeptocht doorheen Italiaanse vergezichten en ontmoetingen. Venite?

 

 

Reacties

Geef een reactie