Heb je ooit genoten van ‘La Grande Belleza’ en ‘Youth’, twee vaak bejubelde films van de Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino? Wel, dan zal ook zijn nieuwste film ‘Parthenope’ ongetwijfeld in de smaak vallen. Zelf zijn we minder enthousiast.
Natuurlijk konden we genieten van de verbluffend fraaie beelden van de baai van Napels en van de riante villa’s met zicht op zee. En ook de frisse verschijning van hoofdrolspeelster Celeste Dalla Porta, die een opgemerkt debuut maakt in de rol van de bloedmooie Parthenope, zal ongetwijfeld heel wat bioscoopbezoekers mild stemmen. Maar het visuele, esthetische genot compenseert nauwelijks de magere en bovendien chaotische verhaallijn. We kabbelen als kijker van de ene statische scène naar de andere, op het trage tempo van de golven, en dat twee volle uren lang.
De film volgt het leven van Parthenope. Ze wordt in het jaar 1950 geboren in Napels en is genoemd naar de mythische sirene die volgens de legende de stad haar naam gaf. Parthenope groeit op in een welgestelde familie en ontwikkelt zich tot een briljante antropologiestudente. Met haar ravissante verschijning, scherpe geest en radde tong fascineert en intimideert ze iedereen die haar pad kruist. En daar zitten best wat excentrieke personen tussen.
Zo ontmoet ze op Capri John Cheever, een aan alcohol verslaafde Amerikaanse schrijver (rol van Gary Oldman). Andere bizarre figuren die de revue passeren zijn Flora Malva en Greta Cool, twee voormalige filmsterren op hun retour. Sorrentino voert deze uitgebluste kunstenaars ten tonele als belichaming van decadentie en vergankelijkheid die schril lijkt af te steken tegen de sprankelende Parthenope.
Het toppunt van decadentie krijgen we echter te zien in de figuur van de demonische kardinaal Tesorone, bewaker van het bloed van San Gennaro. De scène waarin hij, gekleed in een purperen slipje, in de sacristie rollebolt met Parthenope zorgde in het katholieke Napels voor opschudding en leverde regisseur Sorrentino verwijten op van heiligschennis. Met San Gennaro wordt in Napels immers niet gelachen.
Interessant is de figuur van Devoto Marotta (rol van Silvio Orlando), de norse professor antrolopogie, die als één van de enige mannen in Parthenope’s universum immuun lijkt voor de charmes van zijn studente, maar toch wel haar carrière lanceert. Die carrière zal zich overigens afspelen ver weg van Napels. Het lijkt wel alsof Sorrentino ons wil zeggen dat wie iets wil bereiken zich van het mooie maar verderfelijke Napels moet losrukken.
Pas als Parthenope na een succesvolle loopbaan als professor antropologie met pensioen gaat, keert ze, in de slotscène van de film, als ongehuwde en bezadigde vrouw, terug naar de stad waar ze opgroeide. De lokroep van de betoverende sirene die Napels heet, blijkt ook voor haar uiteindelijk te sterk. En meteen komt ook daar weer de chaos – letterlijk – om de hoek kijken.
Met ‘Parthenope’ brengt Sorrentino een eigenzinnige ode aan zijn geboortestad, een stad, die – net als het hoofdpersonage Parthenope – vol tegenstellingen zit: dromerig en brutaal, verleidelijk en afstotend, beheerst en chaotisch.
Een voorsmaakje krijg je in deze trailer:
Ciao! Wij zijn Carl Buyck en Franka Verhoeyen, initiatiefnemers van Cosiddetto. Via deze blog delen wij onze passie voor Italië en al het moois dat dit bijzondere land te bieden heeft. Als je dit artikel leuk of interessant vindt, deel het dan gerust met jouw vrienden of kennissen. Je doet er ons een groot plezier mee. Grazie mille!
Reacties