“The two popes” (de twee pausen) is een verrassend entertainende film, zeker als je bedenkt dat het grootste deel van het verhaal bestaat uit dialogen tussen twee priesters op leeftijd die elkaar theologisch bekampen en twijfels hebben over het hoge ambt dat ze binnen de kerk beoefenen.
De verdienste om met deze ingrediënten toch een boeiende en vaak zelfs grappige film te maken is in grote mate de verdienste van de acteurs Jonathan Pryce en Anthony Hopkins die op onnavolgbare wijze gestalte geven aan hun personages, de twee levende pausen Benedictus XVI en Franciscus I.
Hopkins, vooral bekend als dr. Hannibal Lecter in ‘The Silence of the Lambs’, is ronduit schitterend als de stuurse paus Benedictus XVI. Met zijn meesterlijke vertolking doet hij Benedictus’ bijnaam, de ‘Rottweiler van God’, alle eer aan. Maar ook Jonathan Pryce speelt de rol van zijn leven. Zelfs fysiek is hij nauwelijks te onderscheiden van de échte kardinaal Jorge Bergoglio, vandaag bekend als Paus Franciscus I.
Het verhaal van ‘The two popes’ is losjes geïnspireerd op historische feiten: de benoeming van de aartsconservatieve kardinaal Joseph Ratzinger tot paus Benedictus XVI, zijn vrijwillige aftreden en zijn opvolging door de populaire Argentijnse volksvriend, kardinaal Bergoglio, die in vele opzichten de tegenpool was van de strenge Duitse kamergeleerde Ratzinger.
Het leuke aan de film is dat de twee protagonisten die aanvankelijk elkaars tegenpolen zijn, gaandeweg naar elkaar toegroeien en uiteindelijk in zekere zin zelfs kameraden worden. De slotscène waarbij beide pausen in de zetel met een glas bier naar de WK voetbalfinale tussen Duitsland en Argentinië kijken, is hilarisch.
Regisseur Fernando Meirelles doet overigens ook zijn best om de bestaande beeldvorming rond beide pausen enigszins te nuanceren. Je krijgt zowaar wat sympathie voor de stugge eenzaat Ratzinger, die een eenzame en weinig vrolijke jeugd blijkt te hebben gehad. De volksvriend Bergoglio blijkt dan weer op een bepaald moment in zijn religieuze loopbaan een tijdlang aan de verkeerde kant van de geschiedenis te hebben gestaan. Beiden mannen hebben er echter de nodige lessen uit getrokken en dat heeft hun carrière uiteindelijk in een beslissende plooi gelegd.
Los van de schitterende acteerprestaties ontleent de film zeker ook zijn charme aan de prachtige beelden, grotendeels gefilmd op locatie in het Vaticaan en in Castel Gandolfo. Een aantal belangrijke scènes spelen zich af in de Sixtijnse kapel en dat levert uniek beeldmateriaal op. Je bent als kijker getuige bij twee pauselijke conclaven. Je stapt samen met de pasverkozen paus het balkon op dat uitkijkt over het Sint-Pietersplein. Eén van de sleutelscènes speelt zich overigens af in de sacristie van de Sixtijnse kapel, waar de beide pausen genieten van een pizza met frisdrank terwijl aan de andere kant van de deur de kapel ondertussen vol stroomt met hordes toeristen.
Genieten doe je ook van de mooie beelden van Castel Gandolfo, de zomerresidentie waar Paus Benedictus XVI graag verbleef en waar hij zich na zijn ontslag ook een tijdlang terugtrok. Tegenwoordig kan je Castel Gandolfo ook zelf bezoeken. Wij waren er vorige zomer en maakten er dit verslag van.
De film ‘The two popes’ loopt sinds 12 december in de betere Belgische bioscopen.
Ciao! Wij zijn Carl Buyck en Franka Verhoeyen, initiatiefnemers van Cosiddetto. Via deze blog delen wij onze passie voor Italië en al het moois dat dit bijzondere land te bieden heeft. Als je dit artikel leuk of interessant vond, deel het dan gerust met jouw vrienden of kennissen. Je doet er ons een groot plezier mee. Grazie mille!
Reacties