Italië heeft maar liefst 7600 kilometer kust. Wij maakten een tweedaagse roadtrip langs één van de mooiste stukken ervan: de kustlijn van de Salento, de hak van het Italiaanse schiereiland. In het westen wordt het gebied begrensd door de Ionische zee, in het oosten door de Adriatische zee. Beide zeeën ontmoeten elkaar in Leuca, het meest zuidelijke punt van Puglia. Een verslag van dag 2: de trip van Leuca naar San Cataldo.

Bij het verlaten van Leuca slingert de weg bergop. Even later zien we rechts beneden ons de azuurblauwe zee. We rijden een hele tijd over de hoge, ruwe kliffen. Het uitzicht hier is adembenemend mooi. Na enkele kilometers bereiken we een brug die een tiental meter boven een inham van de zee loopt. We zijn aangekomen bij ‘il Ciolo’. Deze smalle kloof werd duizenden jaren geleden gevormd door de erosie veroorzaakt door een rivier die vanuit de bergen hier in zee uitmondde. Beneden is een minuscuul strandje dat je via een trap kan bereiken. Maar ‘il Ciolo’ is vooral populair bij jonge waaghalzen die vanop de hoge en steile rotsen het helderblauwe water induiken voor de ogen van een bewonderend publiek.

We zetten onze weg verder en bereiken Marina Serra. Een massieve stenen wachttoren kijkt uit over een natuurlijk zwembad dat in de rotsen werd uitgesleten. In deze veilige, beschutte omgeving komen vooral gezinnen met jonge kinderen verkoeling zoeken.

Vlakbij Marina Serra ligt Tricase Porto, een stijlvolle badplaats met mooie villa’s uit het begin van de 20ste eeuw.

De volgende halte op onze tocht is Castro. Hier kan je onder leiding van een gids een bezoek brengen aan de mooie Grotta Zinzulusa, een natuurlijke grot waarlangs een rivier zich in lang vervlogen tijden een weg baande naar de zee. Je bereikt de grot te voet via een smal pad, geklemd tussen de zee en de rotswand. Tijdens het geleid bezoek wijst de gids je de diverse stalagmieten en stalagtieten aan.

Bij het verlaten van de grot kan je desgewenst ook nog een korte boottocht maken naar twee andere grotten, die enkel vanop zee bereikbaar zijn: de Grotta Azzurra en de Grotta Palombara.

Het loont de moeite om in Castro ook de bovenstad te bezoeken. Hier stond ooit een grote tempel gewijd aan de godin Minerva. De resten ervan zijn nog zichtbaar. Een in 2015 opgegraven beeld van de godin bevindt zich in het kleine, maar interessante archeologisch museum dat is ondergebracht in het mooi gerestaureerde kasteel dat de stad domineert. De vondst van het beeld sterkt historici in de overtuiging dat Castro de plaats moet zijn geweest waar volgens de Romeinse dichter Vergilius de mythische figuur Aeneas in Italië aan land is gegaan na zijn vlucht uit Troje. De passage waarin Vergilius de locatie beschrijft (Aeneïs, boek III, vers 818-861) kan je lezen op het panoramische uitkijkpunt nabij het kasteel.

Iets verder noordwaarts bereiken we Santa Cesarea Terme. Ook dit was op het einde van de 19de en het begin van de 20ste eeuw een mondaine badplaats. Getuige daarvan zijn de chique villa’s in Liberty stijl langs de kustweg. De meest tot de verbeelding sprekende is ongetwijfeld de oosters aandoende Villa Sticchi, ook al heeft die zichtbaar geleden onder de invloed van weer en wind.

We zetten koers naar Porto Badisco. Onderweg dwingt een schattige Fiat 500 ons tot een stop. Deze is werkelijk te mooi om niet gefotografeerd te worden. Even verder is iemand druk in de weer met een fotoshoot van een pas gehuwd koppel. De setting aan de rand van de zee is dan ook uniek.

De inwoners van het kleine kustplaatsje Porto Badisco gaan er prat op dat dit de plaats is waar de eerder vermelde Aeneas aan land is gegaan. Namen als ‘Bar Enea’ en ‘Via approdo di Enea’ moeten de claim van de inwoners kracht bijzetten. Toegegeven, het mooie natuurlijke haventje van Porto Badisco zou inderdaad een perfecte landingsplaats kunnen geweest zijn voor de zeevarende Trojaanse held, maar de wetenschap houdt het echter op Castro.

Het landschap tussen Porto Badisco en Otranto is van een uitzonderlijke schoonheid. Je hebt bij momenten het gevoel door een ruige en onherbergzame hoogvlakte te rijden. De helderblauwe zee aan je rechterhand verraadt echter dat je je slechts enkele tientallen meter boven het zeeniveau bevindt. Met wat geluk zie je een kudde schapen of geiten grazen in het dorre gras.

Halverwege tussen Porto Badisco en Otranto houden we halt bij de vuurtoren van Punta Palascia, het meest oostelijke punt van Italië. Je moet wel opletten dat je het niet voorbijrijdt want het kleine bordje dat je de vuurtoren aanwijst, is nauwelijks te zien. Ook van de vuurtoren zelf kan je vanop de weg trouwens geen glimp opvangen, want die ligt aan de voet van de steile klip, aan de rand van het water. Via een zigzaggend pad kan je de toren bereiken. Bij Punta Palascia is de Adriatische zee het smalst. Bij perfect helder weer kan je aan de overkant zelfs Albanië zien liggen, 73 kilometer verderop. Volgens zeevaartconventies zou dit overigens het punt zijn waar de Adriatische en de Ionische zee samenkomen, en dus niet in Leuca. De gedachte dat beide zeeën elkaar in Leuca, het meest zuidelijke punt van Puglia, ontmoeten lijkt ons echter wel aantrekkelijker.

Voorbij Punta Palascia daalt de weg langzaam af richting het lieflijke Otranto, de meest oostelijk gelegen stad van Italië en een populaire badplaats. Het historische centrum van Otranto ligt verscholen achter een imposante vestingmuur van waarop je een prachtig zicht hebt op de lager gelegen haven. Nadat je de stad bent binnengewandeld via een van de monumentale toegangspoorten bevind je je in een doolhof van kleine, kronkelende straatjes. Aan winkels, bars en restaurants geen gebrek in deze levendige havenstad. Eén van de belangrijkste bezienswaardigheden is de kathedraal met haar monumentale mozaïekvloer uit de 12de eeuw. Deze toont onder meer de tekens van de dierenriem, maar ook figuren als Koning Arthur en Alexander de Grote komen erin voor. In de Cappella dei Martiri worden de beenderen bewaard van de zogenaamde ‘achthonderd martelaars van Otranto’. Het gaat om achthonderd onschuldige burgers die bij de verovering van Otranto door de Turken in 1480 werden terechtgesteld omdat ze weigerden zich te bekeren tot de Islam. Ook de crypte van de kathedraal met gewelven die steunen op 42 zuilen, is een pareltje.

Voorbij Otranto bevinden zich de Laghi Alimini, twee met elkaar verbonden meren waar zoet water uit het binnenland zich vermengt met het zoute zeewater. Ter hoogte van deze uitgestrekte meren, die via een smal kanaal met de zee verbonden zijn, bevinden zich mooie brede zandstranden die heel wat dagjestoeristen aantrekken omwille van de uitstekende kwaliteit van het water en de nabijheid van brede dennenbossen waar je beschutting kan vinden voor de zon. Wie even genoeg heeft van het strand kan op de meren zelf een kanotocht maken. Zo’n tocht doorheen het beschermde natuurgebied van de Laghi Alimini is een fijne ervaring. Met de kano glijd je voorbij de uitgestrekte rietvelden waar de absolute stilte enkel doorbroken worden door het geluid van krekels en watervogels. Een verademing voor het gejoel langs de vaak drukbezochte stranden.

Paradijselijk mooi is ook de kust bij Torre dell’Orso, verder noordwaarts. Het water in deze door hoge klippen beschermde baai vertoont vijftig tinten blauw en leverde deze zone de bijnaam op van ‘Caraïben van de Salento’. Op zo’n 50 meter van de kust bevinden zich twee massieve rotsen die ‘le due sorelle’ (de twee zussen) worden genoemd. Volgens een lokale legende zouden beide rotsen uit de zee zijn gerezen nadat twee mooie meisjes op deze plaats waren verdronken.

Verder noordwaarts passeren we San Foca met zijn mooie vissershaven. Ook hier treffen we weer een monumentale uitkijktoren aan.

Voorbij San Foca loopt de weg vlak naast de zee en de duinen verder. De kuststrook hier is populair bij watersporters. De wind heeft hier vrij spel en dat is ideaal voor surfers en kitesurfers.

Voor we San Cataldo bereiken, rijden we langs het 600 hectare grote natuurreservaat Le Cesine, beheerd door het WWF. In deze natuurlijke oase van duinen, moerassen en bossen leven meer dan 180 soorten vogels. Even voorbij Le Cesine begint een lange rij spiagge attrezzate, volledig uitgeruste stranden met parasols, ligzetels, strandcabines… We zijn in San Cataldo, de drukbezochte badplaats nabij Lecce. Het eindpunt van onze tweedaagse roadtrip langs de kust van Salento.

***

Ciao! Wij zijn Franka Verhoeyen en Carl Buyck en delen via deze blog onze passie voor Italië en al het moois dat dit bijzondere land te bieden heeft. Wij hebben ervan genoten om deze blogtekst te schrijven en met foto’s te illustreren. Hopelijk heb jij ervan genoten het te lezen. Als je het artikel leuk of interessant vond, dan doe je er ons zeker een plezier mee om het te delen met jouw vrienden of kennissen. Grazie mille!