Wandelen in Napels: van Castel Nuovo tot Castel dell’Ovo

Napels is een stad die zich het best al wandelend laat verkennen. Het handige metronet, met haltes in de buurt van de belangrijkste bezienswaardigheden, brengt je vlot naar diverse mogelijke vertrekpunten. In dit artikel neemt Stephanie Clara Lesaffer, onze correspondent in Napels, je mee op stap van Castel Nuovo naar Castel dell’Ovo.

Wanneer je bij metrohalte Municipio uitstapt, zie je meteen het Castel Nuovo opdoemen. Het Castel Nuovo, het Nieuwe Kasteel, wordt ook Maschio Angioino genoemd, de Burcht van de koningen van Anjou. De burcht werd eind 13^deeeuw gebouwd en is door de eeuwen heen uitgebreid, aangepast en gerestaureerd. Zo liet Alfonso V van Aragon, die in 1443 de Fransen van de troon schopte, een extra toren en mooie triomfboog toevoegen. Want uiteraard wilde elke nieuwe koning zijn stempel drukken. Tot 2006 vond in de troonzaal van deze majestueuze burcht de gemeenteraad van Napels plaats.

Het kasteel barst van de verhalen en legendes. Je kan er zelfs boven skeletten en de resten van een Romeinse villa lopen.

Je leert er over de verboden liefde tussen Alfonso V van Aragon en Lucrezia d’Alagno. Je bezoekt de kerkers met de vraatzuchtige krokodil, het Bad van Bourbon, de zaal van de baronnen… Maar je kan er ook en vooral eenvoudigweg genieten van een prachtig uitzicht over de zee en de baai van Napels.

Je kan het Maschio Angioino zonder gids bezoeken, maar er is zoveel te zien en te vertellen dat je er ook drie verschillende rondleidingen kan volgen!

Op slechts enkele passen van het Maschio Angioino sieren de Palafrenieri, twee paardenknechten met paard, een grote poort aan de tuin van het koninklijk paleis. Tussen wachtende taxi’s en voetballende kinderen vallen ze nu amper nog op.

Maar in 1846 waren deze massief bronzen beelden een groots geschenk van Tsaar Nikolaas I aan koning Ferdinando II. Het was de bezegeling van de vriendschap én de handelsrelaties tussen Rusland en het Koninkrijk der Beide Siciliën. In Sint-Petersburg bevinden zich trouwens twee exacte kopieën van de Palafrenieri. Napels, de hoofdstad van het rijk, was op dat ogenblik de derde grootste stad van Europa.

Daar waar de tuin eindigt, begint het Teatro Reale di San Carlo. Het theatergebouw werd ingehuldigd in 1737 en was gebouwd ter ere van Karel I van Bourbon, de eerste koning van het Koninkrijk Napels (dat later het Koninkrijk der Beide Siciliën werd). Het is het oudste nog actieve theater ter wereld.  

Je kan het theater enkel bezoeken met gids, maar het is dat echt wel waard. De geheime gang naar het koninklijk paleis, de perfecte akoestiek – waar je je ook bevindt – , de kaarsen als teken van rijkdom, de bekleding die oorspronkelijk blauw was in plaats van rood, de spiegels die naar de koninklijke loge staan gericht, de grote Caruso die hier wegens zijn volkse achtergrond met de nek werd aangekeken … Je snapt het al: net zoals alles in Napels, gonst ook het Teatro San Carlo van de verhalen.

Aan de overzijde van het Teatro San Carlo bevindt zich de imposante Galleria Umberto I.  

Wie al in Milaan is geweest, zal zeker de gelijkenissen opmerken met de Galleria Vittorio Emanuele II daar. Beide gaanderijen zijn dan ook kort na de eenmaking van Italië, aan het einde van de 19^deeeuw gebouwd.

Kijk in de Galleria niet alleen omhoog naar de indrukwekkende koepel met een diameter van meer dan 40 meter, maar ook naar beneden. De vloer is immers versierd met een mooie, kunstige mozaïeken.

De eerste en tweede verdieping van de Galleria zijn ingenomen door winkels, bars en… een McDonalds. Op de derde tot vijfde verdieping zijn kantoren, hotels en woningen ingericht.

Als je de Galleria aan dezelfde kant weer uitgaat en daarna het Teatro San Carlo voorbijloopt, kom je bij de Piazza del Plebiscito. Op de hoek van dit grote, autovrije plein, staat het Gran Caffè Gambrinus. 

Het Gran Caffè Gambrinus is een begip in Napels. De bar bestaat al sinds 1860 en was een tijdlang de place to be voor lokale en internationale kunstenaars. 

Met de naam, Gran Caffè Gambrinus, wilden de oprichters de warme passie van de Napolitaanse koffie verenigen met de frisse kracht van het Vlaamse bier. Gambrinus verwijst immers naar Hertog Jan I, Jan Primus (en vandaar Gambrinus), die bekend stond als ‘bierkoning’ en levensgenieter.

Het interieur in Liberty-stijl is betoverend en je hebt er een ongelofelijke keuze uit koffie, koffiekoeken, gebak, ijs en alle Napolitaanse specialiteiten.

Terug buiten prijkt aan de ene zijde van de Piazza del Plebiscito het Palazzo Reale, het Koninklijk Paleis. Het is gebouwd in 1600, toen het Spaanse koningshuis over Napels regeerde. Speciaal voor het bezoek van de Spaanse koning liet de onderkoning Pedro van Toledo vier paleizen in de streek bouwen: de Reggia di Caserta, de Reggia di Capodimonte, de Reggia di Portici en… het Palazzo Reale. De Spaanse koning is uiteindelijk nooit gekomen, maar de prachtige paleizen staan er nog steeds. Alle daaropvolgende koningen en overheersers hebben in het Koninklijk Paleis gewoond. Ze hebben het verder uitgebreid en mooier gemaakt. 

Aan de buitenzijde staan acht standbeelden van de belangrijkste (over)heersers uit de Napolitaanse geschiedenis: van de Noorman Ruggero II tot de eerste Italiaanse koning Vittorio Emanuele II, wiens zoon en opvolger in het Palazzo Reale is geboren.

Binnen is de marmeren inkomhal ronduit adembenemend.

Maar ook de vele zalen en kamers, bekleed met de oorspronkelijke wandtapijten, versierde plafonds, vloeren met geometrische figuren, de tweehonderd jaar oude troon, de werkkamer van Gioacchino Murat (de maarschalk van Napoleon Bonaparte), het privétheater van de koning en zelfs een zaal met kunst van Vlaamse meesters laten je voelen hoe het paleis er in die periode uitzag en hoe er werd geleefd. 

Aan de andere zijde van de Piazza del Plebiscito, recht tegenover het Palazzo Reale, springt een lange zuilengalerij in het oog. ’s Avonds is die kleurrijk verlicht.

Daar bevindt zich de Basilica reale pontificia di San Francesco di Paola. De basiliek werd gebouwd aan het begin van de 17^deeeuw. Het plein kreeg een grote opkuisbeurt en de tientallen kloostertjes en kerkjes die daar samentroepten, werden afgebroken en vervangen door dit mooie gebouw. Met haar ronde koepel doet de basiliek wat denken aan het Pantheon van Rome.

Voorbij de Piazza del Plebiscito kom je via de Lungomare, de weg langs de zee, tot bij de mythische Noormannenburcht Castel dell’Ovo met aan de voet daarvan de lekkere restaurants en hippe bars van de Borgo Marinaro.

Als je nog wat tijd en energie over hebt, dan kan je eventueel nog verder stappen tot aan het strandje van Mergellina. Als je daarentegen op je stappen terugkeert, kan je in de autovrije winkelstraten Via Chiaia en Via Toledo gaan shoppen. In de buurt bevindt zich ook de kleurrijke volkswijk Quartieri Spagnoli. Vlakbij ligt ook de metrohalte Toledo, die enkele jaren geleden tot mooiste metrohalte van Europa is uitgeroepen.

Tekst: Stephanie Clara Lesaffer

***