In de Umbrische stad Città di Castello staat een indrukwekkend palazzo uit de zestiende eeuw dat ooit toebehoorde aan de rijke familie Vitelli. Tegenwoordig is hier, in het Palazzo Vitelli alla Cannoniera, de stedelijke pinacotheek gevestigd. Het paleis grenst aan de stadsmuur. De weg die langs de stadmuur loopt, wordt overspannen door een rondboog waarboven zich enkele kamers van het palazzo bevinden. Die rondboog staat tot vandaag bekend als de ‘Arco di Sora Laura’. Laura was de naam van een wondermooie vrouw die ooit woonde in de kamer net boven de straat. De legende gaat als volgt.
Toen Alessandro Vitelli op een dag op weg was naar huis, kruiste zijn blik die van een prachtige jongedame met lang, ravenzwart haar. Ze heette Laura. Hij werd meteen smoorverliefd op haar. Onmiddellijk liet hij het meisje overbrengen naar zijn paleis, zich daarbij overigens niets aantrekkend van het feit dat hij eigenlijk al getrouwd was met Paola. Dat zijn echtgenote het kort daarna voor bekeken hield, hoeft dan ook niet te verwonderen. Doordat Alessandro regelmatig lange tijd op reis was voor zaken, bleef Laura vaak alleen achter in het immense paleis. Uit pure verveling begon ze dan maar zakdoeken te borduren, de ene nog mooier dan de andere. Ook staarde ze geregeld uit het raam naar de straat beneden. Op een dag zag ze een aantrekkelijke jongeman naderen. Toen de knapperd bijna aan de boog die onder het paleis doorliep, aankwam, liet ze ‘toevallig’ een zakdoek uit het raam vallen.
De galante man boog zich om het kleinood op te rapen en repte zich naar boven om de zakdoek te kunnen teruggeven aan de rechtmatige eigenares. Overweldigd door haar schoonheid gebeurde daar algauw het onvermijdelijke…, overigens met volledige instemming van de eenzame Laura.
Na een kort maar ongetwijfeld intens liefdesspel verzocht Laura de jongeman om het palazzo niet te willen verlaten langs de weg waarlangs hij was gekomen, zogezegd om roddels van de paleisbedienden te vermijden. Ze wees hem een kleine deur, vrijwel onzichtbaar verborgen achter de beschilderde muren van haar rijkelijk versierde kamer. De jongeman, nog onder de indruk van wat hem zonet overkomen was, stapte zonder nadenken door de deur…, om vervolgens te pletter te storten in een diepe put. Zo liet Laura elk bewijs van haar overspel handig verdwijnen.
Volgens de legende zou de nijvere Laura vele zakdoeken hebben geborduurd en uit haar handen hebben laten glippen…, met als gevolg dat vele knappe jongelingen in Città di Castello nooit meer levend werden teruggevonden. Naar verluidt zou de geest van Laura nog steeds bij volle maan rondwaren door het palazzo, reden waarom tot op vandaag weinig jonge mannen zich nog onder de beruchte ‘Arco di Sora Laura’ wagen. Zoals altijd geldt ook hier het bekende Italiaanse adagium: ‘Se non è vero, è ben trovato’ (Als het niet waar is, dan is het toch goed gevonden).
Leuk om weten: in de kleine museumwinkel van het palazzo kan je nog steeds een geborduurde ‘Fazzoletto di Sora Laura’ kopen, een mooi souvenir…, weliswaar te gebruiken op eigen risico.
(Tekening Sora Laura door Milo Manara)
Ciao! Wij zijn Carl Buyck en Franka Verhoeyen, initiatiefnemers van Cosiddetto. Via deze blog delen wij onze passie voor Italië en al het moois dat dit bijzondere land te bieden heeft. Als je dit artikel leuk of interessant vond, deel het dan gerust met jouw vrienden of kennissen. Je doet er ons een groot plezier mee. Grazie mille!
2 thoughts on "De legende van Laura, de femme fatale van Città di Castello"