Focaccia: een zeer gesmaakte Italiaanse broodvariant. Hij ziet eruit als een dikke pizza, heeft een heerlijk krokante, gezouten bovenlaag en een zacht kruim. Dit plat brood komt uit Ligurië, de streek rond Genua, maar wordt tegenwoordig in heel Italië bereid. Focaccia werd oorspronkelijk op de focus, het Latijnse woord voor haard, gebakken. Maar wees gerust : ook in een gewone oven mag het resultaat er zijn.
Espressino, koffie op zijn elegantst
Nergens kent koffie zoveel verschillende verschijningsvormen als in Italië. We dachten dat we ze stilaan allemaal kenden, maar in Lecce (Puglia) maakten we onlangs kennis met een ons nog onbekende variant: de espressino. Het betreft een espresso met een laagje gestoomde melk en afgewerkt met cacaopoeder (espressino normale) of met gesmolten chocolade (espressino fondente). De versie met cacaopoeder doet een beetje denken aan een (kleine) cappuccino, maar het verschil zit in de recipiënt. Een echte espressino wordt immers geserveerd in een sierlijk glas op hoge voet.
Puccia, populair streetfood uit het zuiden van Puglia
Tijdens een bezoek aan de mooie barokstad Lecce, niet onterecht ook het Firenze van het Zuiden genoemd, maakten we kennis met de puccia, een erg populaire vorm van streetfood uit het zuiden van Puglia, met name in de regio Salento en Taranto. De puccia is een vers gebakken broodje gemaakt van pizzadeeg, met een diameter van 20 à 30 centimeter. Het deeg wordt gemaakt met een bepaalde gistsoort die je enkel in de regio vindt en er een typische smaaktoets aan geeft.
Pesto van zongedroogde tomaten
O sole mio! De Italiaanse zon op je tong! Een supereenvoudig en o zo lekker hapje! Wij hebben deze zomerse tomatenpesto voor het eerst geproefd bij vrienden. En eerlijk gezegd: we waren meteen verkocht. Zelfs Italianen aan wie deze krachtige pestoversie voorschotelden, smolten erbij weg.
De sprekende beelden van Rome… voorlopers van Twitter
Er is een tijd geweest dat pausen met ijzeren hand over Rome heersten. Wie het aandurfde om kritiek te leveren op hun beleid werd zwaar aangepakt en moest dat niet zelden met zijn leven bekopen. Maar de spotgrage Romeinen lieten zich daardoor niet ontmoedigen. Bij het begin van de 16de eeuw ontstond de traditie om ongezien, in het holst van de nacht anonieme pamfletten met kritiek of spottende uitspraken aan te brengen op beelden die zich op drukbezochte plaatsen in de stad bevonden. Er waren in totaal zes van die sprekende beelden. Ze hadden elk een naam: Pasquino, Marforio, Madama Lucrezia, Abate Luigi, Babuino en Facchino. De beelden dialogeerden ook met elkaar. Het ene beeld stelde een vraag en wat later gaf een ander beeld een gevat antwoord. Dat gebruik maakte dat de bevolking de beelden bedacht met de naam Il congresso degli arguti, het congres der spotters. Het leuke is: die beelden staan er vandaag nog steeds. En één ervan, Pasquino, is overigens nog altijd in gebruik als spreekbuis voor wie kritiek heeft op de huidige machtshebbers: de Italiaanse regering, het stadsbestuur van Rome en, heel af en toe ook de paus. We nemen je mee op een wandeling langs de zes sprekende beelden van Rome.
Le Meraviglie: een wonderlijk familieverhaal
Momenteel loopt in de betere Belgische bioscopen de film Le Meraviglie (De Wonderen) van de Italiaanse regisseur Alice Rohrwacher. De film kaapte in 2014 op het filmfestival van Cannes de Prijs van het Publiek in de wacht. De 33-jarige Rohrwacher levert met Le Meraviglie een visueel en esthetisch heel verzorgd werkstuk af. De film wil enerzijds een ode zijn aan het eenvoudige maar harde plattelandsleven, maar laat anderzijds ook zien hoe de oude tradities onvermijdelijk ten prooi vallen aan de oprukkende beschaving of wat daarvoor moet doorgaan.
Trakteer jezelf op een topfilm: Il Capitale Umano
Als La Grande Bellezza al goed genoeg werd bevonden voor een Oscar, dan mag Il Capitale Umano van regisseur Paolo Virzì wat ons betreft meteen aanspraak maken op een Nobelprijs voor Film, mocht zoiets al bestaan. Zelden zon meesterlijk opgebouwde film gezien. Het verhaal is nochtans eenvoudig: een onbekende fietser wordt s nachts van de weg gereden en de dader pleegt vluchtmisdrijf. Vervolgens zien we vanuit drie verschillende invalshoeken wat er de zes maanden voorafgaand aan het ongeval is gebeurd in het leven van twee families. Elk van deze invalshoeken onthult iets meer over de omstandigheden die hebben geleid tot het tragische ongeval. De manier waarop Paolo Virzì de plot van het verhaal laag voor laag uitdiept door eenzelfde gebeuren te bekijken vanuit drie verschillende personages, Dino, Carla en Serena, is van een zelden geziene filmische virtuositeit. De film biedt een briljante, kritische analyse van de hedendaagse Italiaanse samenleving en met name van de kloof tussen een cynische, kapitalistische upperclass en de echte wereld daarbuiten. Het verhaal wordt bovendien vertolkt door een verrassend sterke cast met glansprestaties van Valeria Bruni Tedeschi (Carla), Fabrizio Bentivoglio (Dino) en revelatie Matilde Gioli in de rol van Serena. Als er één film is die je in 2015 moet zien, is het deze wel.
‘BURRATA’, het boterzachte zusje van ‘mozzarella’
Wie naar de hak van Italië reist of uit eten gaat in een Italiaans restaurant met een kok die afkomstig is uit die streek, krijgt ongetwijfeld burrata te zien op de menukaart. Burrata is namelijk één van de meest verfijnde kaasspecialiteiten uit Puglia. Deze kaas, vanaf ca. 1920 geproduceerd in Andria (in de provincie Bari), wordt momenteel in de hele regio gemaakt en is intussen al ver buiten de Italiaanse landsgrenzen uitgegroeid tot een heuse delicatesse. Laten we even kennismaken…